สุดท้ายที่กรุงเทพ: Note sur la dernière semaine à Bangkok
ในวันที่ค่อยๆ ลดหดหายลงเหลือน้อยเต็มทีของฉันในกรุงเทพฯ ฉันไปที่ฟูจอห์น แจ๊สคลับอีกครั้ง
เพื่อเยี่ยมเยียนย่านที่คุ้นเคย ฟังเพลงแบบที่ชอบแล้วรอการนับถอยหลังเข้าสู่ปีใหม่ การเลือกที่จะกลับไปของฉันนั้นมาจากความคิดถึงคะนึงหา ในปี 2022 ฉันมักจากมาที่นี่บ่อยๆ แทบทุกสัปดาห์ แต่ชีวิตก็พาฉันห่างไกลไปจากความอภิรมย์นี้ มันไม่ใช่เพียงแค่ฟูจอห์นหรอก
แต่หากคือสเน่ห์ของย่านเจริญกรุงทั้งหมดต่างหาก ตึกไปรษณีย์กลาง ตึกลานบ้านช่องที่สร้างมาแต่สมัยรัชกาลที่ 7 ร้านกับข้าวที่เปิดมาเกิน 50 ปีขึ้นไป และท่าน้ำสี่พระยาที่พาฉันข้ามแม่น้ำเจ้าพระยาไปไอคอนสยามได้เมื่อไรก็ตามที่ฉันต้องไป apple shop
เมื่อฉันเข้าไปในคลับ แฟนของเจอโรมและเจอโรมก็จำฉันได้ในทันที “พวกเราคิดถึงพี่” พวกเขาบอกฉัน “ฉันก็คิดถึงที่นี่เช่นกันฉันตอบ” บรรยากาศไม่เปลี่ยนไป มีแต่เพียง Bee Knees ค็อกเทลที่ฉันชอบตอนนี้มีการทำรอแขกเอาไว้ก่อนด้วย คงแปลได้ว่าร้านมีลูกค้ามากขึ้น เมื่อเวลาเที่ยงคืนใกล้เข้ามา พวกเขาพาฉันขึ้นไปสู่ดาดฟ้าซึ่งฉันไม่เคยขึ้นไปมาก่อน
แล้วพวกเราทั้งหมดที่มาในคืนนั้นก็ได้ชมพลุที่จุดอยู่จากทางไอคอนสยามนับห้าหมื่นลูกจากที่ตรงนั้น
ในคืนต่อมา ฉันไปเยือนเทพบาร์
แม้ว่าฉันไม่ใช่ลูกค้าประจำของที่นี่ แต่ฉันก็เคยเสวยวิมุติสุขของการเป็นนักร้องประจำค่ำคืนที่นี่มาก่อนตอนเรียนมหาลัย จิตวิญญาณของฉันมันเพรีนกหาเสียงดนตรีไทย ความปรารถนาอันมาจากความรู้สึกว่าหากไปอยู่อิตาลีแล้วจะหาโอกาสได้ยินดนตรีไทยบรรเลงสดคงยากมาก บรรยากาศของบาร์ยังคงดำรงอยู่ แต่มีสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปบ้าง เช่น ความหลากหลายของการบรรเลงและหน้าตาของนักดนตรีไทย
ฉันดื่ม “สงกรานต์” ค็อกเทลที่ใช้ยาดองซึ่งแรงทีเดียว แล้วก็ได้ยินเสียงเพลงที่คุ้นเคยและร้องตามได้ทุกคำกลอน “ระบำแม่งู” “แม่เอ๋ยแม่งู ตัวเจ้าไปสู่ที่ไหนมา…” นักร้องนั้นใช้ทางร้องที่เหมือนฉันบ้างที่ก็ไม่เหมือนเสียทีเดียว เมื่อการบรรเลงในคืนนั้นจบ นักร้องคนนั้นก็เข้ามาถามว่า “ใช่พี่รัฐไทหรือเปล่าครับ?” “ใช่” ฉันตอบ “น้องเรียนที่เทพศิรินทร์หรือ?” ฉันหวนคิดถึงเวลาที่ต่อเพลงระบำแม่งูกับครู ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าน้องเขาเคยมีโอกาสได้เรียนกับผู้ชี้แนะทางศิลปะและจิตวิญญาณของฉันบ้างหรือไม่
ฉันเดินทางเสาะหาจนเจอเจดีย์ที่เก็บอัฐิของครูเอาไว้ที่วัดสามพระยา
ฉันตื่นแต่เช้าตรู่ไปซื้อพวงมาลัยมะลิสดที่ร้อยอย่างประณีตจากปาหคลองตลาด แล้วเข้าไปที่เจดีย์ วางรูปของครูเอาไว้ข้างบนเจดีย์แล้วก้มลงกราบด้วยทั้งเคารพ ทั้งคิดถึง ด้วยน้ำเสียงเดียวกันกับเด็กอายุสิบสาม “สวัสดีครับครู วันนี้ผมมาหาครูแล้วนะครับ วันนี้ผมจะมากราบลาครูเพื่อไปเริ่มต้นบทใหม่ของชีวิตครับ” ต่างไปจากการย้ายประเทศในคราวก่อน ฉันไม่ได้มาบอกลาครู ด้วยคิดว่าสุขภาพของท่านแข็งแรงมาก ไม่นึกเลยแต่เพียงนิดว่าหนึ่งในปูชนียบุคคลที่ทรงอิทธิพลต่อชีวิตจิตใจที่สุดจะด่วนจากไปในเดือนกุมภา ของปี 2020 ความทรงจำของฉันเกี่ยวกับท่านยังแจ่มชัด และวาสนาก็ยังพาให้ฉันมีโอกาสกลับมาทันงานฌาปนกิจของท่านในร้อยวันต่อมาหลังจากที่ท่านเสียไป
“ทุกสิ่งที่ครูสอนมา ศิษย์จำได้แม่นยำไม่มีลืมเลือนสักเสี้ยวส่วนหนึ่ง และยังทำได้ทุกอย่างถูกต้องตามที่ครูเคยสอนให้อย่างละเอียดพิสดารที่สุด” ฉันคิดในใจ “ครูจะดำรงอยู่ในหนึ่งในส่วนที่สวยงามที่สุดในชีวิตของฉันเสมอ” ฉันยังสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของครู และนึกถึงว่าครูจะมองฉันอย่างเมตตาอย่างไร ด้วยท่าทางอย่างไรหากท่านอยู่ตรงหน้าฉันจริงๆ แล้ว แม้จะข่มเอาไว้ก็ไม่อาจจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้เมื่อได้นึกถึงความกรุณาของท่านที่มีต่อลูกศิษย์แต่ละคน
Viva la Bangkok
ที่เยาวราช
ยังมีร้านอาหารริมถนนอยู่ร้านหนึ่งชื่อ “ร้านน้องนิว” หลังจากฉันกลับมาจากอังกฤษได้ไม่นานก็มีคนเข้ามาจีบแล้วชอบพาฉันไปกิน
ผัดหมี่ฮ่องกงกับ
กระเพาะปลาน้ำแดงที่ร้านนี้
แม้มันจะเป็นร้านข้างถนนที่ต้องต่อคิวยาว แต่ด้วยเหตุรสชาติของมันตอนผสมกับมัสตาร์ดและจิกโฉ่วนั้นยากจะลืมเลือน ติดเตือนต้องใจให้ฉันต้องไปกินให้ได้อีกสักหน หลังจากการรอคอยต่อแถวและทานจนเสร็จแล้ว ฉันเดินเล่นบนถนนเยาวราชเลาะลงทางเจริญกรุง
ผ่านศาลเจ้าแม่กวนอิมที่อยู่ตรงข้ามกับวัดไตรมิตร
แม้ว่าจะเคยแต่มองเข้าไปข้างใน แต่ครั้งนี้ฉันกลับรู้สึกว่าเจ้าแม่กวนอิมท่านเองนั้นทรงกวักกิ่งหลิวเชื้อเชิญให้ฉันเดินเข้าไปไหว้ท่านในศาล “ขอให้ท่านช่วยดูแลคนที่ฉันรักให้ปลอดภัยด้วยเมื่อฉันไปเรียนที่มิลาน” ฉันสวดภาวนาก่อนจะเดินออกมาแล้วนาฬิกาก็ตีบอกเวลาสามทุ่มพอดิบพอดี ประตูของศาลนั้นจึงปิดลงให้ฉันได้เป็นผู้ออกจากศาลเป็นคนสุดท้ายในวันนั้น
ฉันไปทานก๋วยจั๊บญวณคุณแดงที่ฉันชอบ
ทานอาหารอินเดียแถวซอยพุทธโอสถ
ฉันนัดพบกับเพื่อนฝูงที่อยากเจอ ทั้งที่สนิทสนม และแอบไปเจอคนที่ปรารถนาจะได้พบแต่ไม่เคยนัดพบกันมาก่อนด้วยเช่นกัน ฉันทำอะไรหลายอย่าง เช่น ไปร้องคาราโอเกะกับเพื่อนๆ
กินข้ามต้มสันติภาพที่บรรทัดทอง
ทานอาหารอีสานที่ร้านสเน่ห์ลาบก้อย และตุ้มจิ้มจุ่ม
ดื่มค็อกเทลที่แบมบูบาร์ ณ โรงแรมโอเรียนเต็ล
และกลับไปเข้าคลาสปั่นจักรยานที่ยิม กิจกรรมเหล่านี้เติมเต็มการดำรงอยู่หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกันกลายเป็นความทรงจำก่อนอำลากรุงเทพมหานคร
ในชั่วโมงสุดท้ายที่จะได้เจอกันด้วยกายเนื้อกับนักบำบัด เราขุดลึกลงไปในความเสียใจที่ไม่ได้คว้าโอกาสหลายๆ อย่างที่เข้ามาในช่วงปีก่อนด้วยจำต้องเลือกทางใดทางหนึ่ง ความรู้สึกเหล่านั้นข้องเกี่ยวกันกับความเคารพตัวเองของฉัน แม้ว่าฉันจะยอมรับและชื่นชมความสำเร็จที่เกิดขึ้นในปีที่แล้ว แต่ข้างในลึกๆ ก็ยังมีความรู้สึกไม่ดีพอในหลายๆ เรื่องอันเนื่องมาจากความหลังที่ได้พบพานผู้ใหญ่นิสัยน่าชังเมื่อวัยเด็ก ในวันนี้ ฉันได้ตระหนักรู้ว่าความรู้สึกว่าตัวฉันไม่ดีก็ดี และความคิดหมกมุ่นถึงความล้มเหลวล้วนแล้วแต่เป็นความคิดที่ไม่ถูกต้อง ตลอดมาฉันเป็นบุคคลผู้พึ่งพาตัวเอง กล้าหาญ และไม่ยอมแพ้ ฉันจัดการกับอุปสรรคต่างๆ ได้อย่างพิสดารเกินกว่าที่คนเขลาเบาปัญญาจะเข้าใจได้ ฉันภูมิใจในตัวเองได้ และพอใจในความสำเร็จและข้อดีต่างๆ ที่ตนมีอยู่ได้
Le dernier jour à Bangkok à la Thatien
สามปีก่อนฉันตัดสินใจกลับมากรุงเทพ การตัดสินใจว่าจะไปกับหนทางใดต่อนั้นเป็นความยากอย่างยิ่ง เดิมทีฉันคิดว่ามันคงเป็นการกลับมาชั่วคราวเพียงสั้นๆ อาจจะเป็นเวลาหกเดือนหรือหนึ่งปี เพื่อตั้งหลักจากการเจอความไม่คาดฝันในลอนดอน แต่โลกแห่งความเป็นจริงก็ไม่ได้ง่ายดายดังใจคิด ฉันผจญภัยไปในเส้นทางที่หลากหลาย พยายามตั้งคำถามและแสวงหาคำตอบ แปลก แต่ทั้งหมดนี้ทำให้ฉันได้มองเห็นความงามของกรุงเทพฯ เมืองที่ฉันมีความผูกพันด้วยนี้ หลังจากการกักตัว 14 วันที่พัทยาตอนกลับมา
เพื่อนฉันพาฉันมานั่งทานข้าวและเดินเล่นที่ท่าเตียน
แล้วฉันก็ถูกความงามของกรุงเทพฟาดหน้าเข้าอย่างจัง เมืองเมืองนี้ เมืองเกิดของฉัน มีสเน่ห์ที่ฉันจะได้สัมผัสก็ต่อเมื่อได้เปิดใจออกมาแล้วเท่านั้น ฉันจึงตั้งใจที่จะได้ไปท่าเตียนอีกสักครั้งก่อนจากไป
ฉันบอกลาคนที่ฉันรัก เก็บกระเป๋า และเตรียมตัวออกเดินทางไกล เมื่อพวกเขาทั้งหมดทีละคน ทีละคน ได้หายลับไปจากชีวิตฉันเป็นที่เรียบร้อยแล้วจนเหลือฉันอยู่เพียงลำพัง ฉันหันหน้ากลับไปสู่หนทางที่พาฉันไปสู่เกทของสนามบินเพื่อจะขึ้นเครื่อง
อารมณ์ความรู้สึกที่มีอยู่ตลอดสามปีก็ไหลหลั่งพรั่งพรูมารวมกันจากวันแรกจนถึงวันนี้ แม้จะได้เจออุปสรรคต่างๆ แต่ฉันก็มาถึงที่ตรงนี้ และตัดสินใจเดินทางจากไปในที่สุด และก็อาจจะไม่กลับมาอีก
