Foojohn Jazz Club is where I was exposed to Lambrusco, an Italian sparkling wine. It is robust, sweet, sour, and bitter — it got everything like a complex feeling in Jazz music. On the stage, Damon Brown played his trumpet, “Chet Baker’s That Old Feeling. Red was not merely in…

ฟูจอห์นแจ๊สคลับเป็นที่แรกที่ฉันได้ลอง ลัมบรัสโก อิตาเลียนสปาร์คลิ้งไวน์สีแดง รสชาติดี หอม หวาน เปรี้ยว ขม ครบ เหมือนรสของดนตรีแจ๊ส บนเวที นายเดมอน บราวน์เป่าทรัมเป็ต เพลง “แดท โอล ฟีลลิ่ง” ของ “เช็ท เบเกอร์” (That Old Feeling, Chet Baker) สีแดงในฟูจอห์นไม่ใช่แต่เพียงในแก้วไวน์ ผนังร้านก็แดงด้วย ยิ่งในห้องน้ำยิ่งแดง แดงเหมือนความปราถนา เหมือนความเจ็บปวด การได้สนุกกับความรู้สึกกรุ่นภายในเป็นอะไรที่แจ๊สอย่างยิ่ง รสในปาก สิ่งที่ได้เห็น และดนตรีในบรรยากาศไปด้วยกันหมด

I saw Wong Kar-wai’s Happy Together numerous times, but only in 2020 that I see it in the Cinema for the first time in Bangkok. After being stuck in Lockdowns in London, I left my dream and promised land and a free country to return home physically to — Bangkok…

ภาระตกที่คนดู เมื่อฉายหน้าบรรดานักการละคร แล้วก็ทิ้ง ต่อมา พูดถึงนักวิจารณ์คนหนึ่งออกประกาศ แล้วก็ทิ้ง แต่น่าสนใจ จากนั้นเรื่องข้ามไปพูดถึงข้อคิดเห็นบนเฟสบุ๊ค แล้วก็ทิ้งเอาไว้ เริ่มหมดอารมณ์ ตัดมาพูดเรื่อง มิวสิคัล และการอุปถัมภ์ศิลปิน แล้วทิ้ง เริ่มไม่แน่ใจว่าเรื่องจะพาไปไหน แล้วก็ตัดพ้อชมรมนักวิจารณ์ต่อ งานสมาธิสั้น จนไม่น่าเชื่อถือ ไม่ได้พาไปมองแต่ละอย่างที่จับมามัดรวมกันให้นานพอว่ามันเกี่ยวกันอย่างเฉพาะเจาะจงอย่างไรในสายตาคนสร้างงาน

ชีวิตเปราะบาง และโลกก็ไม่แน่นอน หากเกิดอะไรขึ้นเพียงนิดเดียวชีวิตก็อาจเปลี่ยนไปตลอด แม้ว่าการเปลี่ยนแปลงจะไม่เลวร้ายเท่าที่คิด มันอาจเป็น การจากไปของคนที่รัก ช่วงเวลาหัวเลี้ยวหัวต่อตอนเรียนจบ หรือพลวัตทางการเมือง โลกทำอะไรกับเราได้บ้าง? — สวรรค์นิมิต (ลักษณาพร) การจากไปของยายดูเป็นเรื่องน่ายินดีมากกว่าไม่ดี แม้ว่าคนทำหนังจะเศร้า แต่เพราะจากบทสนทนาระหว่างยาย แม่ และลูก ถึงความเปลี่ยนแปลงไปของชีวิตในแต่ละยุคสมัย พอจะทำให้เรารู้สึกถึงความไม่เหมาะที่จะดำรงชีวิตของโลกในขณะนี้ แม้ว่าบทสนทนาจะสะท้อนให้เห็นว่าแต่ละช่วงเวลาก็มีความยากลำบากของมันก็ตาม

ปานรัตน์ชี้ให้เราเห็นว่าการนับถือครูสอนการแสดงก็เหมือนกับการนับถือสิ่งศักดิ์สิทธิ์ สันนิษฐานว่าคนไทยนั้นเชื่อง่ายเพราะเหตุว่าความเชื่อในภูตผีตกทอดมาแต่ก่อนรัตนโกสินทร์ เรื่องมีอยู่ว่า “อาจารย์คอ” อัญเชิญผีการแสดงต่างๆมาลงทรง เพื่อจะช่วยแก้ปัญหาให้กับ “อีบ่วย” (ซึ่งผู้เขียนฟังเป็น “ป่วย”) ซึ่งฝันอยากจะเป็น “เจ้าหญิงแห่งเทศกาลละครกรุงเทพฯ” ให้ได้อีกสักครั้ง พวกเขาบนบานบุคคลต่างๆ ซึ่งเป็นชื่อของบุคคลที่ผู้เขียนคิดว่าสามารถจะปรากฏอยู่ในบทความเรื่อง “ประวัติศาสตร์ของการแสดง” ได้ พวกเขาบนบานบุคคลเหล่านั้นด้วยเชื่อว่าจะได้ค้นพบเทคนิคที่ลึกล้ำ

“คะนึงถึงทุกครา” (กางจอ29 ยังแจ๋ว, ธนภัทร งามเงินวรรณ, ลิโด้, 2022) — มันเป็นหนังกางจอที่ยังไม่เคยเห็นนับแต่เคยดูมา ด้วยเจ้าของงานใช้ “ภาพยนตร์” (ซึ่งแปลว่า ภาพเคลื่อนที่ได้) ได้ดี ตั้งแต่ให้ดวงตาคนดูได้เห็นน้ำ เนื้อหนัง และเส้นเลือดบนกล้ามเนื้อของเนื้อหนัง จนโมเม้นที่กล้องหมุนไปทั่วพื้นที่ในร้านตัดผมเพื่อสื่อสารความรู้สึกของหนังออกมา เขานำสายตาคนดูไปมองสิ่งที่เคยมีเพียงเขาเป็นผู้มองเห็นได้ จนผู้มองตามเขารู้สึกตามเขาไปได้ด้วย

(2/4) ไม่มีอะไรเหมือนคุณหญิง (Nothing Like a Dame): จากมายาพิศวง ถึง กางจอ สองเดือนกับละครและภาพยนตร์หลายเรื่องในเรโทรเสป็กต์ มันทำให้เรามองเห็น และคิดถึงอะไรบ้าง? ในกระท่อมอายุมากหลังหนึ่งในอังกฤษที่ถูกรีโนเวทจนไฮโซ กล้องแพนเข้าไปหาหญิงชราสี่คนกำลังคุยกันอยู่ หญิงชราสี่คนนี้ไม่ได้มีกำเนิดที่สูงศักดิ์ เป็นลูกชาวบ้านธรรมดา ในยุคสมัยของพวกเธอก็ไม่ได้สวยจนเกินคนทั่วไป แต่พวกเธอต่างเคยเล่นเป็น “ควีน” และควีนอลิซาเบธยังแต่งตั้งให้พวกเธอเป็น “คุณหญิง” อีกด้วย

มายาพิศวง: มายาหม่อมน้อย และกล้องพิศวง? — “ความจริงในตัวละครสำคัญที่สุด” หม่อมน้อยสรุปประมาณนี้ผ่านตัวละคร “ผู้กำกับ” ในตอนจบของเรื่อง “มายาพิศวง”(2022: ดัดแปลงจากบทละครเรื่อง ตัวละครหกตัวตามหาคนเขียน) เราไม่รู้ว่าจริงๆแล้วหม่อมน้อยคิดอะไร หรือความจริงที่ว่าของหม่อมน้อยหน้าตาอย่างไร แต่เราพอจะรู้ว่าหม่อมน้อยมีทัศนคติต่อความจริงภายนอกตัวละครอย่างไร