ฟูจอห์น: แจ๊สคลับที่ฉันชอบ

ฟูจอห์นแจ๊สคลับเป็นที่แรกที่ฉันได้ลอง ลัมบรัสโก อิตาเลียนสปาร์คลิ้งไวน์สีแดง รสชาติดี หอม หวาน เปรี้ยว ขม ครบ เหมือนรสของดนตรีแจ๊ส บนเวที นายเดมอน บราวน์เป่าทรัมเป็ต เพลง “แดท โอล ฟีลลิ่ง” ของ “เช็ท เบเกอร์” (That Old Feeling, Chet Baker)

สีแดงในฟูจอห์นไม่ใช่แต่เพียงในแก้วไวน์ ผนังร้านก็แดงด้วย ยิ่งในห้องน้ำยิ่งแดง แดงเหมือนความปราถนา เหมือนความเจ็บปวด การได้สนุกกับความรู้สึกกรุ่นภายในเป็นอะไรที่แจ๊สอย่างยิ่ง รสในปาก สิ่งที่ได้เห็น และดนตรีในบรรยากาศไปด้วยกันหมด

หากคุณเคยต่อแถวยาวเพื่อจะเข้าไปในแจ๊สคลับชั้นดีที่โซโหในลอนดอน คุณอาจจะรู้ว่าดนตรีแจ๊สดีๆในลอนดอนหาฟังได้ที่ไหน มันหายาก เหมือนกับการที่คุณเสิร์ชลงไปในยูทูปว่า “เพลงแจ๊ส” (Jazz, or Jazz Music) สิ่งที่ขึ้นมาก่อนอาจจะเป็นบูเบล้ กับนอร่า หลุย กับเอลล่า หรือซินาตร้า

แต่มันอาจจะต้องใช้เวลาในการฟังเพิ่มสักนิด กว่าอัลกอริทึ่มมันจะเอา เช็ท เบเกอร์ ขึ้นมาให้ฟัง และนั่นคือ “That Old feeling” ความรู้สึกเก่าๆ ความรู้สึกที่ใช่ ที่เราตามหา และความรู้สึกที่ฉันตามหาจากดนตรีแจ๊สนั้น ฉันพบที่ฟูจอห์นด้วยสถานที่ ดนตรี และบริวารของมันทำให้รู้สึก

ที่นี่เป็นที่แรกในกรุงเทพที่ฉันได้ยิน “โมนาลิซ่า” ของ “แน็ท คิง โคล” สดๆ แต่ไม่ต้องตกใจไม่ใช่ผีแนท แต่เป็นคุณปริ้นซ์ วอน ฮัดสัน ที่ร้อง เพลงแจ๊สเปิดเราเข้าสู่อารมณ์ที่ซับซ้อนในใจ ฟังไป จิบค็อกเทลไป รู้สึกไป

ฉันใส่โปโลทอด้วยวิธีเก่า หรือรักบี้โปโล หรือเชิ๊ตดีๆ แบบที่เห็นไมลส์ เดวิส ใส่ในภาพถ่ายไปนั่งฟังเพลงที่ฟูจอห์น จิบโคลเวอร์ คลับ หรือค็อกเทลอื่น ๆ ที่เจอโรม บาร์เทนเดอร์ทำให้ โดยไม่ต้องคิดถึงรสชาติของมัน เพราะเหมือนกับหลายๆคน ฉันรู้สึกว่าการแบ่งแยกค็อกเทลดีๆออกจากกันเป็นเรื่องยาก เราจะรู้ว่าค็อกเทลไม่อร่อยก็ต่อเมื่อมันไม่อร่อย และฉันไม่เคยต้องคิดว่ามีเกลือบนแก้วมาร์ตินี่มากเกินไปไหมที่ฟูจอห์น

มองไปบนเวที คนตีกลองมักจะเป็น มิสเตอร์สติ๊กส์ คนฝรั่งเศส ยิ่งทำให้เรานึกถึง “วิว่า ลา แจ๊ส” “ซี เอส ลาวี” ยิ่งเวลาที่นักร้องสักคนร้อง “ลา วี อัน โรซ์” (La Vie En Rose) ยิ่งทำให้ฉันได้มีชีวิตชีวาแบบที่เพลงแจ๊สเท่านั้นทำให้รู้สึก

และนี่คือเหตุว่าทำไมฉันติดใจฟูจอห์น